ایران، از گذشته‌های دور ارتباطات و پیوندهای نزدیکی با جهان عرب داشته است. در دوره پهلوی دوم، روابط ایران و کشورهای محافظه‌کار عرب با محوریت غرب گسترش یافت و ایران و عربستان، در قالب سیاست دوستونی نیکسون، نقش مهمی در تأمین امنیت خلیج فارس ایفا کردند.
با وقوع انقلاب اسلامی و تغییر مواضع جمهوری اسلامی ایران، این روابط تحول یافت و کشورهای محافظه‌کار عرب، نگران گسترش انقلاب اسلامی به کشورهای خود شدند.
وقوع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران و حمایت کشورهای محافظه‌کار عربی از صدام، در راستای مهار امواج انقلاب اسلامی بود. البته در این مدت کشورهای سوریه، لیبی و الجزایر از حمایت از عراق خودداری کردند. با پایان جنگ تحمیلی و حمله عراق به کویت، صف‌بندی‌های گذشته جهان عرب به هم خورد. تحولات بعدی مانند حوادث یازده سپتامبر، حمله امریکا به عراق و روی کار آمدن حکومت اکثریت شیعی با سقوط صدام، و برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران، مواضع جهان عرب در برابر ایران و در مقابل، مواضع جمهوری اسلامی ایران در برابر جهان عرب را تغییر داد.
هدف مقاله حاضر که به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده، بررسی مواضع ایران در قبال مسائل جهان عرب است. با توجه به فقدان یکپارچگی جهان عرب، جمهوری اسلامی ایران دارای مواضع متفاوتی در برابر بحران‌های عربی بوده است.
ایران، در مسائل ایرانی‌ـ‌عربی موضعی قاطع، در بحران‌های درون جهان عرب بی‌طرفی نسبی، در بحران‌های داخلی جهان عرب که یک سوی آن شیعیان بوده‌اند، جانبداری از شیعیان، و در برابر بحران‌های جهان عرب و غیرعرب، همبستگی و همکاری با اعراب را درپیش گرفته است.
ادامه مطلب به پیوست ضمیمه شده است.
از: سید امین رضوی‌نژاد و اسماعیل شفیعی
منبع: فصلنامه سیاست خارجی، شماره2، تابستان 1395
1885
.
انتهای پیام /*